کلاس درس بسیار شیرین....

توی دوره لیسانس یه استاد داشتیم که روانشناسی اجتماعی درس میداد...و من علاقمند به کلاسش بودم...همیشه صندلی اول مقابلش می نشستم و با دقت گوش میدادم...

یادمه فقط یک جلسه غیبت کردم.وقتی جلسه بعدی رفتم یه جوری بهم اعتراض کرد و ناراحت بود که چرا جلسه پیش نبودم...

یادمه در مورد خودشناسی ازش سوال کردم :گفت هر وقت موهات عین دندونهات سفید شد اونموقع به خودشناسی میرسی....

ایشون مطب داشتند و یه بار ازشون در مورد ویزیت مطب سوال کردم که گفت برای دانشجوهاش کاملا رایگان جلسه میزاره...

و من هرگز نرفتم....تا اینکه چند سال بعد خبر فوتش رو شنیدم...

معمولا به یادش میافتم...و غبطه میخورم به وجود اینجور انسانهای پر دانش...و فرصتهایی که خود سوزوندم....

روحت شاد استاد هوشنگ افشنگ...